Я бегла па вузкіх вулачках Вільні пад праліўным дажджом. Кроплі падалі, разбіваліся і скатваліся па твары, куртка прамокла, штаны пачалі непрыемна прыліпаць да цела, да ўдабавак ускочыла ў лужыну, у ботах захюпала вада. Але я, мокрая, усміхалася. Гэта нагадвала мне моманты мінулага і бесклапотнага дзяцінства…
… – Можа не трэба?
– Трэба, пабеглі! Ці ты ў гэтай краме да старасці стаяць будзеш?!
– Добра, бяжым!
Мы з сяброўкай выбеглі з утульнага сухога месца пад лівень. Прабягаючы міма рынка, парагаталі з тоўстага прадаўца, які, увесь мокры да ніткі, спрабаваў злавіць свае гарбузы, што каціліся па дарозе. Загледзелася на гэтае «шоў» і ступіла кедам у лужыну. Ну, цяпер можна не аббягаць і не пераскокваць «рэчкі» вады. Усё роўна мокрая! Дабегчы да дома мы не паспелі, толькі да суседняга пад’езда яе двара. Там прынялі рашэнне: паскідаць кеды, шкарпэткі і бегчы басанож. А вада не халодная. Лета ж!
Нарэшце дабегла да свайго пад’езда. Сама не ведаючы чаму, усміхалася. Дождж чамусьці выклікае ў мяне нейкае незразумелае, аднак прыемнае пачуццё…утульнасці. Надвор’е бушуе, а на душы спакой.
То было лета 2018 года. Памятаю, як стаяла пад пад’ездам і чакала. «Чаго не заходзіш? Мокрая ж уся!» – мужчынскі голас вырваў тады з думак. «Да так, бацькоў чакаю», – адказала з усмешкай я. Вось прыйшоў тата, сястра. Мама прыбегла пазней басанож. Смяялася: «Мокрая!»…
…Я бегла па Вільні, перабірала гэтыя моманты ў думках, усміхалася. Стала так утульна на сэрцы ад тых успамін. Заскочыла ў аўтобус. Людзі вакол раступіліся: «Вой, мокрая ж…»
Аўтарка: Кацярына Медвідзь.
The EHU Times 